چه کسی مقصر و پاسخگوست، سازمان پارک ها و فضای سبز یا اداره کل استاندارد ؟

دقیقاً روز پنج شنبه 7 آبان سال 94 مقاله ای با عنوان تجهیز  وسایل تفریحی و بازی بوستان ها یا وعده سرخرمن مسئولین  نوشتم،مخاطب ما سازمان پارک ها و فضای سبز و سازمان استاندارد بود.و اینک در آستانه یک سالگی مصاحبه مدیر عامل محترم با نشریه همشهری هستیم.

آن جا که به مناسبت استاندارد سازی تجهیزات پارک ها  و زمین های بازی در ایران " مسئول محترم پارک ها و فضای شهر قزوین عنوان نموده بود که "تجهیزات بازی و ورزشی  و تفریحی بوستان ها  و پارک های استان به صورت روزانه و مستمر مورد بازدید قرار می گیرند" .حال یک سوال؟به راستی چنین چیزی صورت می گیرد؟البته ناگفته نماند ما منکر زحمات دوستان فضای سبز نبوده و نیستیم ،اما اجازه بدهید که در این زمینه و حداقل در این مورد قانع نشده و نشویم .مگر می شود به صورت روزانه (توجه بفرمائید،روزانه)بازدید صورت بگیرد اما هیچ اقدامی در  جهت رفع نقایص وسایل بازی انجام نگرفته باشد؟ اگر بازدید روزانه و استاندارد  سازی وسایل بازی پارک ها  تعبیری متفاوت برای دوستان دارد که هیچ ،در غیر این صورت ،خطر هر لحظه در کمین کودکان ما و صد البته خود شماست،شاید منظور دوستان فضای سبز بوستان هاست؟ به راستی از پارک سنگی مینودر چه خبر ؟این درست که پارک مذکور مجهز به وسایل بازی در سال جدید شده اما آیا فضای کوچک برای بازی کودکان کافی است؟در فضای کوچک بازی کودکان وسایل قلمبه ای را جای داده اید که گوئیا دوستان را مجبور به این کار کرده اید؟ لابد وسایل آنجا هم استاندارد شده؟و یا پارک رز راه آهن که تبدیل شده به تجهیز کارگاه دوستان عمرانی به بهانه پروژه های عمرانی؟ یا پارک دهخدا که خود حدیث مفصلی است که بعد ها به آن خواهیم پرداخت،و اینکه پارک درون شهری را تبدیل به کارگاه عمرانی و از همه مهمتر از طول و عرضش کاسته اید تا درختان سرسبزش زیر دود خودروهای دوستان از بین برود(به این قصه پر غصه پارک دهخدا خواهیم پرداخت) و یا پارک شهدا که اکثر وسایل بازی اش یا فلزی است یا از بین رفته،یا پارک پامچال که جز دوسه وسیله بازی چیز دیگری را مشاهده نکرده ایم.ویا پارک شهید مطهری در محله راه ری و یا بعضی از پارک ها که بعضی از وسایل فلزی آنجا  سالیان سال است که زیر نور و آفتاب پوسیده و زنگ زده اما همچنان  مورد استفاده همشهریان عزیز قرار می گیرد.آن هم با رنگ کردن ابزار فلزی(به یک باره یاد ضرب المثل افتادم که،دوستان با رنگ کردن فلزات ما را هم رنگ کرده اند).

به راستی کودکان معصوم ما چه گناهی کرده اند که باید تاوان بدهند،تاوان بی مسئولیتی و عدم مدیریت مدیران دست اندرکار را.هنوز هم که هنوز است به پارک ها و بوستان ها که سر میزنم یاد مصاحبه های رنگارنگ  دوستان می افتم و افسوس می خورم که به راحتی حرف را در زبان می چرخانیم ،دریغ از یک عقب گرد و سنجش افکار خویش.

دوستان،مسئولین محترم،ما به دنبال متهم کردن نبوده و نیستیم ،دنبال گرفتن جوابی هستیم که قانع شویم.مبادا خدای ناکرده عنوان گردد  که ما کار می کنیم و عده ای از همشهریان  اموال عمومی را تخریب می کنند، که این جواب جوابی است سر بالا، ما قبول داریم که همشهریان باید در نگهداری اموال عمومی کوشا باشند اما گاهی اوقات مشاهده گردیده که بسیاری از وسایل از یک سال پبش به حال خود رها شده که این امر پسندیده نیست.

و یا جواب داده نشود که عوامل محترم اجرایی سازمان  به نوبت  وسایل را تجهیز می کنند. خب درست،اگر به نوبت است پس چرا در این چند ساله هنوز اقدامی صورت نگرفته؟یعنی هنوز زمان تجهیز فرا نرسیده؟همه پارک هایی که نام برده شده نقص وسایل بازی شان از یک سال پیش عیان بوده است . از همه اینها که بگذریم نباید فراموش کنیم که سازمان استاندارد نیز می تواند تا حدودی مقصر در این زمینه باشد مگر غیر این است که ایمن سازی  تجهیزات شهر بازی­ها  جزو خدماتی است که مشمول استاندارد اجباری در همه مراحل تولید و بهره برداری است؟بنده فکر می کنم سازمان استاندارد نیز در این زمینه کوتاهی کرده است.بهتر است دوستان محترم سری به پارک های مذکور بزنند .خالی از لطف نیست ،بالطبع دوستان سعی خواهند کرد از پارک ها مجهز تر استفاده نمایند ،و این خود عاملی بر ندیدن فقر و نقص وسایل بازی در دیگر نقاط ضعیف خواهد شد.

بنده به شخصه اداره استاندارد را عامل مهم در این کوتاهی میدانم.امید که پاسخگویی دوستان موجبات خرسندی منتقدین را فراهم کند.

آیا به راستی باید باور کنیم که در همه پارک ها  کف پوش های نرم  و مناسب استفاده شده؟بازی کودکان بر روی آسفالت گرم تابستان و سرد زمستان و کف پوش های غیر ایمن در بعضی از بازیگاه ها خلاف­این ادعا را اثبات می کند.

و اما سوال،چه فرقی است در به کاربردن وسایل بازی مجهز در پارک الغدیر خیابان دانشگاه ، با ابزار و آلات بازی در مثلاً خیابان راه آهن یا خیابان اصفهان یا خیابان حیدری؟چرا به دنبال تبعیض هستیم؟(دراین مورد نیز مفصل حرف ها در سینه داریم).

بیایید به دنبال آمار و ارقام نباشیم،هدف فقط ارائه بیلان کاری نباشد .بیایید داشته هایمان را حفظ کنیم ،بیایید در جهت رضایت خلق الله قدم برداریم.

بیایید بیلان تکریم شهروندان را ارائه بدهیم.

یادمان نرود که پست ها ماندنی نیستند ،شاید در انظار عمومی شناخته نشویم ،شاید سوءمدیریت مان مورد نقد قرارنگیرد،اما فراموش نکنیم که در درگاه الهی باید پاسخگو باشیم.همین ما را بس.

باز هم عنوان می کنم هدف ما نقد است ،نقد سالم .منکر زحمات روزانه زحمت کشان عرصه فضای سبز مناطق نیستیم ،اما نباید فراموش کنیم که  ارائه خدمات بهتر جزو وظایف مسئولین  است و نقص در هر یک از امور ارائه شده به عنوان کم کاری محسوب می شود.

و سخن پایانی اینکه :

ما باز هم به سراغ دوستان خواهیم رفت.